ΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΘΕΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ

Δίας,
ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων, συμβόλιζε για τους αρχαίους
Έλληνες την παντοδυναμία και την απόλυτη εξουσία. Είχε τη διακυβέρνηση
του σύμπαντος. Μπορούσε να ελέγχει τα πάντα, αφού όλοι οι άλλοι θεοί
που κατείχαν κάποιο τομέα ευθύνης, ήταν απλώς οι βοηθοί του. Πάντα όμως
του έμενε χρόνος ώστε να ξελογιάζει κάποια θεά ή κάποια όμορφη
βασιλοπούλα και να προκαλεί έτσι τη ζήλια της νόμιμης γυναίκας του, της
Ήρας.[/size]
[size=12]Ο Δίας ήταν ο τελευταίος γιος του
Κρόνου και της Ρέας.
Η σεμνή Ρέα αγανακτισμένη από το σκληρόκαρδο σύζυγό της που έτρεμε για
το θρόνο του και γι' αυτόν το λόγο καταβρόχθιζε τα παιδιά του, αμέσως
μετά τη γέννα κατάφερε, με τη βοήθεια του Ουρανού και της Γης,
να τον ξεγελάσει. Για το λόγο αυτόν ταξίδεψε στην Κρήτη· εκεί με τη
βοήθεια του βασιλιά Μελισσέα και με παραστάτριες τις κόρες του, τη
Μέλισσα και την Αδράστεια, γέννησε τον Δία σε μια σπηλιά του όρους Δίκτη, που ονομαζόταν Δικταίο άντρο. Στη
συνέχεια εμπιστεύτηκε το βρέφος στις Νύμφες του βουνού. Κατόπιν
επέστρεψε στο παλάτι του Κρόνου και του έδωσε τυλιγμένη στα σπάργανα
μια πέτρα για να την καταπιεί. Ο αφελής Κρόνος την πίστεψε και
καταβρόχθισε την πέτρα.
Υπάρχουν διάφοροι χαριτωμένοι μύθοι σχετικά με την ανατροφή του
νεογέννητου θεού. Οι Νύμφες τον τοποθέτησαν σε μια ολόχρυση κούνια, που
την κρέμασαν ανάμεσα στις φυλλωσιές μιας τεράστιας βελανιδιάς, έτσι
ώστε να αιωρείται ανάμεσα στη γη και τον ουρανό και ο Κρόνος να μην
μπορεί να τον βρει.
Τοκλάμα όμως του θεϊκού βρέφους ήταν πολύ δυνατό. Οι νεαρές κοπέλες, γιανα αποφύγουν κάποια ανεπιθύμητη επίσκεψη του Κρόνου εξαιτίας όλης αυτής
της φασαρίας, κάλεσαν τους φίλους τους, τους Κουρήτες. Αυτοί ήταν
δαιμονικά ξωτικά του δάσους με παράξενη μορφή.
Kάθε φορά που ο Δίας έκλαιγε, άρχιζαν να χορεύουν
έναν άγριο πολεμικό χορό, τον πυρρίχιο, και να τραγουδούν βγάζοντας
πολεμικές ιαχές και χτυπώντας τα δόρατα και τα ακόντια πάνω στη γη, που
τρανταζόταν ολόκληρη. Έτσι ο Κρόνος δεν μπορούσε να ακούσει το κλάμα
του μωρού.
Η αγαπημένη Νύμφη του Δία, η Αμάλθεια, άρμεγε το γάλα μιας
κατσίκας και τάιζε το θεϊκό βρέφος, που με μεγάλη λαιμαργία
καταβρόχθιζε την τροφή του. Η κατσίκα αυτή, που την αποκαλούσαν απλά
Αίγα, καταγόταν από τον Ήλιο. Ήταν τεράστια και τρομερή στη
μορφή. Οι Τιτάνες δεν άντεχαν να τη βλέπουν, γι' αυτό η Γαία την
έκλεισε σε μια σπηλιά της Ίδης. Ο Δίας όμως δε φοβόταν καθόλου το
πλάσμα αυτό, που βοήθησε στην ανατροφή του. Έτσι, όταν μεγάλωσε λιγάκι
και άρχισε να περπατάει, έπαιζε με την τεράστια κατσίκα, που την
ονόμασε μάλιστα Αμάλθεια από το όνομα της αγαπημένης του Νύμφης. Πολλές
φορές δεν περίμενε να τον ταΐσουν, καθόταν κάτω από την κατσίκα και
αρμέγοντάς την έπινε κατευθείαν το γάλα της.
Κάποια μέρα ο Δίας από απροσεξία και επειδή δεν
μπορούσε να ελέγξει τη θεϊκή του δύναμη, έσπασε ένα κέρατο της
Αμάλθειας. Λυπήθηκε πάρα πολύ και για να παρηγορήσει το ευλογημένο ζώο,
έδωσε το κέρατο στη Νύμφη Αμάλθεια, αφού πρώτα το προίκισε με μαγικές
ιδιότητες. Αυτός που το είχε, αρκούσε μόνο να κάνει μια ευχή και αμέσως
εμφανίζονταν μπροστά του όλα τα καλά του κόσμου. Από τότε έμεινε γνωστό
ως "κέρας της Αμάλθειας" ή "κέρας της Αφθονίας". Όταν η
κατσίκα γέρασε και πέθανε, ο Δίας λυπήθηκε πολύ. Από το δέρμα της
έφτιαξε την παντοδύναμη αιγίδα του, που ήταν το πιο σημαντικό όπλο του
στην Τιτανομαχία.
Το θεϊκό παιδί ανατράφηκε και με μέλι. Τα αγριομελίσσια του βουνού,
εξαιρετικά γι' αυτόν, μάζευαν το καλύτερο μέλι της βασίλισσάς τους. Οι
Νύμφες έδιναν από αυτό στο μικρό Δία, που ξετρελαινόταν για τη γλυκιά
του γεύση.
Τότε οι Νύμφες κατάλαβαν πως ήρθε η ώρα να τουαποκαλύψουν τα πάντα. Έτσι, έμαθε για το σκληρόκαρδο πατέρα του και για
όλες τις περιπέτειες που πέρασε η μητέρα του και ο ίδιος μέχρι να
φτάσει σ' αυτή την ηλικία.
Με τις πολύτιμες συμβουλές, τις ευχές και τα
μαγικά βότανα των Νυμφών και ιδιαίτερα της Μήτιδας, έφτασε μπροστά στον
Κρόνο· του αποκάλυψε την ταυτότητά του και ζήτησε το θρόνο του. Αυτός
αρνήθηκε, αλλά ο Δίας μετά από μακροχρόνια πάλη κατάφερε να τον
ακινητοποιήσει. Στη συνέχεια του έδωσε ένα βοτάνι και αμέσως ο Κρόνος
ξέρασε τα υπόλοιπα παιδιά του, την
Ήρα, την Εστία, τη
Δήμητρα, τον Ποσειδώνα και τον
Πλούτωνα.
Ο Δίας πέρασε πάρα πολλές περιπέτειες μέχρι να
γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος.
Δε χρειάζεται παρά να θυμίσουμε τη φοβερή Τιτανομαχία που κράτησε δέκα
ολόκληρα χρόνια· την αναμέτρηση δηλαδή των Ολυμπίων με τα αδέρφια του
Κρόνου, που δεν παραδέχονταν με κανένα τρόπο ως ανώτερό τους έναν
νεότερο θεό. Τελικά, με τη συμβουλή της Γαίας, ο Δίας ελευθέρωσε τους
Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες, που οι Τιτάνες τους είχαν φυλακίσει στα
Τάρταρα. Αυτοί για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους χάρισαν στα τρία
αδέρφια φοβερά όπλα. Έτσι, οι Ολύμπιοι μετά από μακροχρόνιο πόλεμο
κατάφεραν να συντρίψουν οριστικά τους Τιτάνες.Αμέσως μετά ο Δίας και τ'
αδέρφια του έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους φοβερούς Γίγαντες. Όμως με
την
Αθηνά που πολεμούσε σαν άντρας και τον
Ηρακλή και τον Διόνυσο
συμπαραστάτες κατάφεραν να νικήσουν και πάλι. Τελευταία και πιο οδυνηρή
σύγκρουση ήταν αυτή με τον Τυφώνα, ο οποίος κατάφερε να τραυματίσει τον
Δία. Όμως με την πονηριά του
Ερμή και του Πάνα είχαμε πάλι αίσιο τέλος για τους Ολύμπιους και ιδιαίτερα για τον Δία.
Μετά από όλες αυτές τις περιπέτειες έγινε η μοιρασιά ανάμεσα στα τρία αδέρφια. Ο Δίας ανέλαβε τη βασιλεία του Ουρανού, ο
Ποσειδώνας τη θάλασσα και ο
’δης τον Κάτω
Κόσμο. Όμως και τότε δε σταμάτησαν τα προβλήματα του Δία. Χρειάστηκε
πολλές φορές να αντιμετωπίσει τους άλλους θεούς και να τους πείσει για
την ανωτερότητά του. Αρκετά συχνά αντιμετώπιζε την έντονη δυσαρέσκεια
του
Ποσειδώνα, που
αμφισβητούσε διαρκώς την εξουσία του και δεν εκτελούσε υπάκουα τις
διαταγές του. Αναγκάστηκε να τον απειλήσει αρκετές φορές για να
συνετιστεί.
Κάποτε μάλιστα οι άλλοι θεοί οργάνωσαν συνωμοσία
εναντίον του βασιλιά των θεών μέσα στο ίδιο του το παλάτι. Σ' αυτή
συμμετείχαν η
Ήρα, ο Ποσειδώνας, η
Αθηνά και ο Απόλλωνας.
Και σίγουρα θα κατάφερναν να του κάνουν κακό, αν η Θέτιδα δεν έφερνε
από τα βάθη του Ωκεανού συμπαραστάτη του Δία το σεβαστό σ' όλους
Βριάρεο. Ο Δίας, για να εκδικηθεί, έδεσε την
Ήρα χειροπόδαρα με αόρατες αλυσίδες και την κρέμασε από τον ουρανό. Επιπλέον, έστειλε τον
Ποσειδώνα και τον Απόλλωνα να δουλέψουν ως δούλοι στην υπηρεσία του θνητού βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα. Όσο για την
Αθηνά που ήταν η αγαπημένη του κόρη, δεν την τιμώρησε και από τότε του ήταν πιστή και υπάκουη.
Κάποιοι μύθοι διηγούνται πως όταν ανέλαβε την εξουσία, έφτιαξε τον κόσμο από την αρχή. Πήρε για γυναίκα του τη
Χθονία, μια παλιά θεότητα που ταυτίζεται με τη γη και της
χάρισε ένα πέπλο που είχε πάνω σχεδιασμένο τον κόσμο ολόκληρο· τις
στεριές και τις θάλασσες, τα βουνά και τους κάμπους, τα ποτάμια και τις
λίμνες.
Στην περίπτωση του Τρωικού πολέμου
ο Δίας φρόντισε πρώτα απ' όλα να γεννηθεί η Ελένη, έτσι ώστε η αρπαγή
της από τον Πάρη να σημάνει την έναρξη του πολέμου. Στη διάρκεια της
πολεμικής επιχείρησης είχε βάλει σε εφαρμογή το σχέδιό του. Κράτησε για
αρκετό χρονικό διάστημα τον Αχιλλέα έξω από το πεδίο της μάχης όπως
είχε υποσχεθεί στη μητέρα του τη Θέτιδα. Επιπλέον, έδωσε την τελική
νίκη στους Έλληνες όπως αυτός είχε αποφασίσει, ανεξάρτητα από τους
υπόλοιπους Ολύμπιους που πολεμούσαν στο πλευρό της μιας ή της άλλης
παράταξης.
Πολλοί θεοί και ακόμη
περισσότεροι θνητοί γνώρισαν την οργή του Δία όταν έκαναν κάτι ενάντια
στη θέλησή του ή κάτι που διασάλευε την τάξη του σύμπαντος και τους
φυσικούς νόμους. Γι' αυτό κεραυνοβόλησε τον Φαέθωνα που τόλμησε να
οδηγήσει το άρμα του Ήλιου και κόντεψε να κάψει τη Γη, όταν πλησίασε
πολύ κοντά της.

Το ίδιο έκανε με τον Ασκληπιό
που είχε τόσο πολύ προοδεύσει στην ιατρική τέχνη, ώστε κατάφερνε με τα
βότανά του να ανασταίνει νεκρούς. ΟΑπόλλωνας
οργισμένος από το θάνατο του γιου του, για να εκδικηθεί, θέλησε να
σκοτώσει με τα χρυσά βέλη του τους Κύκλωπες. Ο Δίας εξοργίστηκε τόσο
ώστε ήταν έτοιμος να ρίξει το γιο του στα Τάρταρα. Μετά όμως από
παράκληση της Λητώς μετρίασε την ποινή του Απόλλωνα και τον έστειλε για
ένα χρόνο στην υπηρεσία του ’δμητου.
Εξάλλου, ο Δίας με τον κεραυνό του σκότωσε τον Ιασίονα που είχε
ερωτευτεί τη θεάΔήμητρα. Αυτή
ανταποκρίθηκε στον έρωτά του και ζούσε ευτυχισμένη μαζί του στους
αγρούς. Ο Δίας δεν ήθελε οι θεές να ζευγαρώνουν με θνητούς. Όλους
αυτούς τους ερωτικούς πόθους που δεν ήταν σύμφωνοι με τους νόμους της
φύσης τους προκαλούσε η
Αφροδίτη και στη συνέχεια ειρωνευόταν τους αθάνατους.
Ο παντοδύναμος Δίας, που ήταν και το συχνότερο
θύμα της, για να την τιμωρήσει, της ενέπνευσε μεγάλο ερωτικό πάθος για
το θνητό Αγχίση και έτσι απόκτησε απ' αυτόν το θνητό ήρωα Αινεία.
Κάποιες φορές ο ίδιος επισκεπτόταν τους θνητούς για να ελέγξει την
πίστη τους. Κάποτε πήγε και στην Κέα όπου κατοικούσαν οι Τελχίνες.
Αυτοί ήταν ένας άγριος λαός που δε δέχονταν το Δία ως τον ανώτερο θεό
και δεν τον υποδέχτηκαν με κανένα σεβασμό. Μόνο η κόρη του βασιλιά τους
η Δεξιθέα έπεσε στα γόνατα και προσφέρθηκε να τον υπηρετήσει σαν πιστή
δούλη. Τότε ο Δίας κατέστρεψε όλους τους κατοίκους εκτός από τη
σεβάσμια κόρη.
Μια άλλη φορά ο θεός πήγε στην Αρκαδία. Εκεί ο
βασιλιάς Λυκάονας και οι γιοι του, για να δοκιμάσουν τη δύναμη και την
παντογνωσία του, έσφαξαν ένα βρέφος, το έψησαν και του έδωσαν να φάει.
Ο Δίας εξοργισμένος απ' αυτό το ανοσιούργημα μεταμόρφωσε το βασιλιά και
τους γιους του σε λύκους.
Ο Σαλμωνέας, ο βασιλιάς της Ήλιδας, είχε γίνει
τόσο αλαζονικός που σχεδόν τρελάθηκε και ισχυριζόταν ότι έμοιαζε με τον
Δία. Τότε ο θεός έριξε τον κεραυνό του στο παλάτι του βασιλιά και
προκλήθηκε τεράστια πυρκαγιά που κατέκαψε όλη την πόλη.
Δίκαια ο Δίας ονομάστηκε πατέρας των θεών και των
ανθρώπων. Πραγματικά, πολλοί Ολύμπιοι αλλά και μικρότερες θεότητες,
όπως επίσης και ένα πλήθος από επώνυμους ήρωες διαφόρων πόλεων ήταν
παιδιά του.
Πρώτη σύζυγός του θεωρείται η Μήτιδα, η Νύμφη που
του έδωσε το μαγικό βοτάνι για να νικήσει τον Κρόνο. Όμως δυστυχώς
υπήρχε χρησμός που έλεγε ότι ο γιος που θα αποκτούσε από τη Μήτιδα θα
ήταν πιο δυνατός από τον πατέρα του. Γι' αυτό αποφάσισε να καταπιεί τη
γυναίκα του. Με τον τρόπο αυτόν απομάκρυνε τον κίνδυνο για εκθρόνιση
και παράλληλα απέκτησε όλη τη σοφία του κόσμου. Μετά από εννιά μήνες
χρειάστηκε να κάνει ο ίδιος μια ιδιόμορφη καισαρική τομή. Τον βασάνιζε
ένας φοβερός πονοκέφαλος και το κεφάλι του άρχισε να μεγαλώνει. Έτσι, ο
Ήφαιστος, παρά τις αρχικές του αντιρρήσεις, κατάφερε ένα γερό χτύπημα με το σφυρί του στο θεϊκό κεφάλι από όπου ξεπήδησε πάνοπλη η
Αθηνά.

........

Αθηνά : Η θεά της σοφίας








Ήταν κόρη του Δία και της Μήτιδος και στάθηκε πάντα το πιο αγαπημένο
παιδί του μεγάλου άρχοντα. Από την μητέρα της είχε κληρονομήσει τόση
σοφία, σύνεση και φρόνηση, όση και ο πατέρας της όταν κάποτε κατάπιε
την γυναίκα του. Δεν ήταν όμως μόνο σ’ αυτό ίση με τον Δία, αλλά και
στην δύναμη που την χρησιμοποιούσε πάντα για να τον βοηθήσει στις
δύσκολες στιγμές.

Έτσι στη φοβερή Γιγαντομαχία ήρθε και πολέμησε πρώτη στο πλευρό του και
εκεί φάνηκε πόσο καλά ήξερε και την τέχνη του πολέμου. Με τα τρομερά
της όπλα, την ασπίδα και το δόρυ, νίκησε και σκότωσε τον δυνατό Γίγαντα
Εγκέλαδο, πλακώνοντάς τον μ’ ένα μεγάλο νησί, τη Σικελία.

Αν και δεν αγαπούσε τον πόλεμο, αναγκάστηκε πολλές φορές να κατέβει στη
γη για να πολεμήσει δίπλα σ’ αυτούς που υποστήριζε και που πάντα ήταν
αντίπαλοι αυτών που βοηθούσε ο Άρης, θεός του πολέμου. Η ειρηνόφιλη θεά
αντιπαθούσε φοβερά τον αδερφό της, γιατί του άρεσε να βλέπει τους
ανθρώπους να σκοτώνονται μεταξύ τους. Κάθε φορά λοιπόν που εύρισκε
ευκαιρία τον ταπείνωνε χρησιμοποιώντας τις πολεμικές της ικανότητες,
γιατί ο Άρης μπορεί να ήταν θεός του πολέμου, μα την αδελφή του δεν
μπορούσε να την ξεπεράσει και να βγει νικητής. Οι Ολύμπιοι λοιπόν
αντίκρισαν αμέτρητες φορές στη ζωή τους το θέαμα ενός Άρη καταματωμένου
που ανέβαινε ντροπιασμένος στον Όλυμπο μετά από κάποια αναμέτρηση με
την πανέξυπνη Αθηνά.

Όταν δεν γίνονταν πόλεμοι η Αθηνά κατέβαινε στις πόλεις κι ασχολιόταν
με ειρηνικά έργα. Στους ανθρώπους δίδαξε όλες τις τέχνες κι άλλα
χρήσιμα πράγματα, όπως να οργώνουν την γη με αλέτρι, να ξαίνουν το
μαλλί και μ’ αυτό να υφαίνουν κεντήματα, να κάνουν σκεπάσματα και
ρούχα. Η Αθηνά δίκαια κρατούσε την πρώτη θέση ανάμεσα στις υφάντρες
γυναίκες γατί τα κεντήματα της ήταν άφταστης ομορφιάς κι οι σκηνές που
κένταγε μοιάζανε μ’ αληθινές.

- Κι όμως θα μπορούσε να πει κανείς πως είμαι πρώτη υφάντρα και πως τ’
αδράχτι μου θεϊκά χέρια το κρατούν. Κι ίσως αν κάποιος το καλοσκεφτεί
να είμαι πιο πρώτη κι απ’ την πρώτη, την χρυσοχέρα Αθηνά, που αγαπημένη
μου δασκάλα στάθηκε στα παιδικά μου χρόνια.

Αυτά έλεγε μια όμορφη αρχοντοπούλα, η Αράχνη, που ‘ταν γνωστή σαν
τέλεια υφάντρα, καθώς κοίταγε το κέντημα που μόλις είχε τελειώσει. Η
Αθηνά την αγαπούσε πολύ γιατί σαν η Αράχνη ήταν μικρή, της είχε μάθει
την τέχνη τ’ αργαλειού. Μα αυτό δεν στάθηκε αρκετό για να μην θυμώσει
όταν άκουσε τα περήφανα λόγια της παλιάς της μαθήτριας που ‘θελε να
συγκριθεί με ένα θεό. Μια και δυο λοιπόν κατέβηκε απ’ τον Όλυμπο και
μπήκε στο σπίτι της Αράχνης.

- «Καλή σου μέρα κοπελιά.» Είπε στην Αράχνη που την κοίταζε ξαφνιασμένη.

«Βλέπω κοιτάς με απορία! Τι να γυρεύει μια θεά απροσκάλεστη στο σπίτι
μιας θνητής, θ’ αναρωτιέσαι. Μια δίκαιη απάντηση γυρεύω, τα λόγια που
άκουσα να λες, αν είναι αληθινά….».

- «Αγαπημένη μου δασκάλα, όλοι το ξέρουν πως πιο άξια από σένα δεν
υπάρχει. Όμως τα λόγια που ξεστόμισα πέρα για πέρα λέω πως είναι
αληθινά. Κι αν θέλεις να βεβαιωθείς, κάτσε να μετρηθούμε σε δίπλα-δίπλα
αργαλειούς.» Της απάντησε η Αράχνη.

Κάθισε λοιπόν δίπλα της η θεά και άρχισε να υφαίνει…

Ύφανε την αναμέτρησή της με τον Ποσειδώνα πάνω στην Ακρόπολη, όταν
θέλανε και οι δύο να γίνουν προστάτες της Αθήνας, που τότε λέγονταν
Κεκροπία, γιατί βασίλευε ο σοφός Κέκροπας. Η κρίση θα γινόταν από τους
ίδιους τους κάτοικους και όποιος θεός θα τους έκανε το πιο χρήσιμο
δώρο, κείνος θα ‘παιρνε την πόλη. Πρώτος χτύπησε με την τρίαινά του την
γη ο Ποσειδώνας κι αμέσως ξεπετάχτηκε ένα άσπρο άλογο, σημάδι ότι οι
κάτοικοι της πόλης θα γίνονταν ανίκητοι πολεμιστές. Μετά ήρθε η σειρά
της Αθηνάς που μόλις χτύπησε τη γη με το δόρυ της φύτρωσε μια ελιά,
σύμβολο ειρήνης.

Οι άνθρωποι σκέφτηκαν πολύ κι έκριναν πως βέβαια καλό ήταν το δώρο του
Ποσειδώνα μα είχαν πιότερο ανάγκη την ειρήνη. Έτσι έδωσαν την πόλη στην
Αθηνά και από τότε ονομάστηκε Αθήνα.

Τελείωσε το κέντημά της η θεά και γύρισε κατά το μέρος της Αράχνης που
‘χε φτιάξει ένα κέντημα πανέμορφο, άξιο να συγκριθεί με το δικό της.
Σαν το καλοκοίταξε όμως είδε πως οι σκηνές του περιγέλαγαν τους θεούς,
όπως τον Ήφαιστο που ήταν κεντημένος σε μια γωνιά να κουτσαίνει αστεία.
Θύμωσε η Αθηνά για την ασέβειά της Αράχνης κι έσκισε το κέντημα.
Δυστυχισμένη τότε η νέα κρεμάστηκε από ταβάνι και θέλησε να σκοτωθεί.
Όμως η θεά την λυπήθηκε.

- Δίκαια σου αξίζει τιμωρία, γιατί η ασέβειά σου στάθηκε μεγάλη. Μα κι
ο θάνατος είναι βαρύς…εγώ θα σου στερήσω μόνο την μεγάλη σου ομορφιά,
όμως την τέχνη σου θα στην αφήσω για να υφαίνεις σε σπίτια σκοτεινά, σε
σπίτια βρώμικα κι ερειπωμένα, χωρίς πολύχρωμες κλωστές…

Αφού της είπε αυτά, την άγγιξε με το αδράχτι της κι η Αράχνη έγινε ένα
μικρούτσικο έντομο που ‘ναι η σημερινή μας αράχνη που υφαίνει συνέχεια
ένα σκούρο ιστό στις γωνίες των σπιτιών.

Αν όμως η Αθηνά ήξερε να τιμωρεί την ασέβεια των θνητών ήξερε και ν’
ανταμείβει τη σύνεσή τους και την καλοσύνη τους. Να λοιπόν πως
αντάμειψε τον Κέκροπα, τον σοφό βασιλιά της Αθήνας.

Ο Ήφαιστος αγαπούσε την Αθηνά και ήθελε να την παντρευτεί. Μα η θεά
είχε ορκιστεί να μην δεθεί ποτέ με κανέναν άντρα. Έτσι το παιδί που
ήθελε ο θεός να κάνει μαζί της, το ‘κανε με την Γη.

Όταν μετά από λίγο καιρό η Γη γέννησε ένα πανέμορφο αγοράκι, που το
ονόμασε Ερεχθέα, κάλεσε την Αθηνά για να της το δώσει.. αυτή το πήρε
και το έδωσε στον Κέκροπα, που ΄χε κάνει τρία κορίτσια μα κανένα γιο
για να γίνει ο επόμενος βασιλιάς της πόλης.

- Θέλημα είναι των θεών, του είπε, τον διάδοχο να αποκτήσεις και τα’
όνομά του ν’ ακουστεί περίτρανα σ’ όλο τον κόσμο. Στις μέρες του η γη
θα βγάλει πιότερους καρπούς κι ο πλούτος και η ευτυχία, ζευγάρι
ταιριαστό, το σπίτι τους θα χτίσουν στην Ακρόπολη, τον ξακουστό τον
βράχο…

Αφού πρόβλεψε το μέλλον του νέου βασιλιά η προστάτιδα της Αθήνας
ανέβηκε πάλι στον Όλυμπο, αφήνοντας τον Κέκροπα να κρατάει ευτυχισμένος
το μωρό στην αγκαλιά του, και να στέλνει ευχές στην πολυαγαπημένη του
θεά.

Εστία : Η θεά της φωτιάς




Ήταν παιδί του Κρόνου και της Ρέας. Όταν την ελευθέρωσε ο αδελφός της ο
Δίας, κι αφού τελείωσαν ο διάφοροι πόλεμοι, την πήρε κι αυτή στον
Όλυμπο και την έκανε θεά. Η Εστία δεν παντρεύτηκε ποτέ, αλλά αφιέρωσε
την ζωή της στα σπιτικά των θνητών. Γι’ αυτό στο κάθε σπίτι υπήρχε ένας
βωμός που είχε το όνομά της κι εκεί μέσα έκαιγε άσβεστη φωτιά, η αγάπη
της για όλους.

Κάθε βράδυ μετά την δουλειά, γύρω απ’ αυτή μαζεύονταν όλη η οικογένεια
και συζήταγε τα προβλήματά της κι ήταν σα να τα κουβέντιαζε και με την
ίδια την θεά που τους κρατούσε συντροφιά ζεσταίνοντας το βραδινό φαγητό.

Η μορφή της έτσι όπως την έφτιαχναν στα αγάλματα, είχε μια ξεχωριστή
γλυκύτητα και μια καλοσύνη ήταν πάντα χυμένη στα μάτια της.

Στάθηκε πάντοτε η πιο ταπεινή θεά, χωρίς να λέγονται γι’ αυτήν διάφορες
ιστορίες, μιας κι η ζωή της ήταν ήρεμη, χωρίς περιπέτειες, και
λατρεύτηκε όσο λίγες θεές του Ολύμπου.

Ήφαιστος : Ο τεχνίτης θεός





Αμέσως μετά το γάμο της με τον Δία η Ήρα έκανε τον Ήφαιστο. Η μεγάλη
χαρά που είχε η θεά, μιας και περίμενε το πρώτο της παιδί, γρήγορα
έδωσε τη θέση της στη λύπη, γιατί ο μικρός ήταν κουτσός και άσχημος.

Αγανακτισμένη, μη μπορώντας να παραδεχτεί πως αυτή, η βασίλισσα των
θεών, γέννησε ένα μικρό τέρας, πέταξε τον Ήφαιστο απ’ τις ψηλές κορφές
του Ολύμπου χωρίς να νοιαστεί για την τύχη του μωρού. Η Θέτιδα όμως
λυπήθηκε τον μικρό θεό και τον πήρε να τον μεγαλώσει μακριά απ’ τους
άλλους αθάνατους.

Ο Ήφαιστος μεγαλώνοντας, έδειχνε όλο και πιο πολύ πως τα χέρια του τα
κάτεχε μια αλλιώτικη δύναμη, που ‘κανε το σίδερο, το ασήμι, το χρυσάφι
αλλά και κάθε άλλο μέταλλο να παίρνει το σχήμα που ‘θελε αυτός, αφού
πρώτα τα δούλευε λίγο στη φωτιά. Σιγά – σιγά με ατελείωτες προσπάθειες,
κατάφερε να εξασκηθεί τόσο καλά, πού θεωρήθηκε απ’ όλους σαν ο πιο
τέλειος τεχνίτης του Ολύμπου κι ας μη ζούσε ακόμα εκεί.

Αν κι έδειχνε πάντα χαρούμενος, μέσα του τον έκαιγε το παράπονο για τη
μάνα του που τον είχε διώξει, μωρό ακόμα, από το μέρος που έπρεπε να
ζει κι αυτός μιας κι ήταν αθάνατος θεός και μάλιστα γιος του άρχοντα
Δία. Αποφάσισε λοιπόν να την εκδικηθεί μ’ ένα τρόπο που σίγουρα θα
πετύχαινε.

Μέρες ολόκληρες κλείστηκε στο εργαστήρι του και δούλεψε με καθαρό
χρυσάφι και ασήμι. Όταν τελείωσε, είχε μπροστά του έναν ολόχρυσο θρόνο.
Που όμοιός του δεν είχε ποτέ πριν φτιαχτεί. Ύστερα τον έστειλε στη Ήρα
σαν δώρο. Η θεά μόλις τον είδε ενθουσιάστηκε και κάθισε αμέσως πάνω
του, αφού πρώτα φώναξε όλους τους θεούς για να την θαυμάσουν. Όλα ήταν
ωραία μέχρι τη στιγμή που σκέφτηκε πως ήταν καιρός να σηκωθεί και λίγο.
Τότε όμως ξαφνικά, άσπαστες αόρατες αλυσίδες την έδεσαν και την
κράτησαν γερά. Όσο και αν προσπαθούσαν οι θεοί κανείς δεν μπόρεσε να
την λύσει. Ήταν ανάγκη λοιπόν να φωνάξουν τον ίδιο τον τεχνίτη.
Πράγματι ανέβηκε στον Όλυμπο ο Ήφαιστος μα με κανένα τρόπο δεν δέχονταν
να λύσει τη μητέρα του. Η Ήρα λοιπόν για να τον καταφέρει του
υποσχέθηκε πως θα του έδινε ότι της ζητούσε φτάνει να την ελευθέρωνε.

Εκείνος τότε ζήτησε να παντρευτεί την πιο ωραία απ’ όλες τις θεές, την
Αφροδίτη. Μάταια προσπάθησαν να τον κάνουν ν’ αλλάξει γνώμη και να τον
πείσουν πως αυτό που ζητούσε ήταν παράλογο. Τελικά βλέποντας ότι δεν
γινόταν αλλιώς, του την έδωσαν γυναίκα του, κι η Αφροδίτη δυστυχισμένη,
δέχτηκε κι αυτή για χάρη της μεγάλης βασίλισσας.

Βέβαια αυτός ο γάμος δεν πήγε καλά, γιατί η όμορφη θεά ποτέ δεν αγάπησε
τον κουτσό άνδρα της. Όμως κι όλη αυτή η περιπέτεια με τον χρυσό θρόνο,
είχε και την καλή της πλευρά, γιατί μάνα και γιος συμφιλιώθηκαν και
ξέχασαν τα παλιά κι από τότε ο Ήφαιστος άρχισε να ζει κι αυτός μαζί με
τους άλλους στο θεϊκό βουνό.

Η Εκάτη, θεά της μαγικής τέχνης στον κάτω κόσμο, ήταν το μοναδικό παιδί των Τιτάνων Πέρση και Αστερίας. Από τους γονείς της κληρονόμησε δυνάμεις πάνω στην γη, τη θάλασσα και τον ουρανό. Βοήθησε τη θεά Δήμητρα στην αναζήτηση της Περσεφόνης και μετά την επανένωσή τους έγινε συνοδός της Περσεφόνης και σύντροφος του Άδη. Ήταν στενά συνδεδεμένη με τα Ελευσίνεια μυστήρια.
Η Εκάτη συνήθως απεικονιζόταν σε σχέδια πάνω σε αγγεία κρατώντας 2 πυρσούς. Σε αγάλματα μερικές φορές απεικονιζόταν σε τριπλή μορφή. Άλλο όνομα με το οποίο ήταν γνωστή είναι Περσηίς.
Η Εκάτη είναι αρχαία ελληνική θεότητα. Από γλωσσολογικής άποψης το όνομά της φαίνεται ότι είναι ελληνικό και σχετίζεται πιθανώς με το επίθετο εκατηβόλος που αποδιδόταν στον Απόλλωνα. Υπάρχουν τίτλοι της όπως το άγγελος* και το φωσφόρος*. Με τον δεύτερο τίτλο πολλές φορές ονομάζεται «φορέας του φωτός»* (βλ. Ευριπίδου Ελένη).
Ο ποιητής της Θεογονίας Ησίοδος αναγνωρίζει στο πρόσωπό της την πανίσχυρη Κυρία των τριων βασιλείων: γης, ουρανού και θάλασσας. Λέει, ακόμη, πως η θεά ασκούσε την κυριαρχία της από την εποχή των Τιτάνων πριν πάρει την εξουσία ο Ζευς και η τάξη του. Ο νέος κυβερνήτης του κόσμου την τίμησε, αφήνοντάς την στο αρχικό μεγαλείο της.
Η Εκάτη βοηθά τους πολεμιστές στον πόλεμο και τους βασιλείς στην απονομή της δικαιοσύνης. Φέρνει τιμές στους αθλητικούς αγώνες, παραστέκει τους κυνηγούς και τους ψαράδες και μαζί με τον Ερμή, προστατεύει τα κοπάδια. Τέλος, αποκαλείται κουροτρόφος.
Σημαντική είναι η παρουσία της στον περίφημο μύθο της αρπαγής της Περσεφόνης». Όπως και η Δήμητρα, ακούει τη φωνή του απαχθείσας κόρης. Τη συναντά κρατώντας φως στο χέρι της και ρωτάει τον απαγωγέα με λόγια που ανήκουν στη Δήμητρα, σύμφωνα με μια ορφική απόδοση ομηρικού ύμνου. Ο ποιητής μας λέει πως και οι δύο πηγαίνουν να βρουν τον Ήλιο, τον αυτόπτη μάρτυρα. Υφίστανται δύο αποδόσεις του μυθολογήματος. Στη μία πρωταγωνιστεί η Δήμητρα και στην άλλη η Εκάτη, που πηγαίνει μάλιστα και στον Κάτω Κόσμο για να αναζητήσει την Περσεφόνη. Αφού συναντηθούν η μητέρα με την κόρη, η Εκάτη εμφανίζεται για άλλη μια φορά στον ύμνο, για να παραλάβει την Κόρη και να μείνει για πάντα μαζί της. Η Εκάτη και η Περσεφόνη είναι το ίδιο αδιαχώριστες, όπως η Περσεφόνη και η Δήμητρα. Σύμφωνα με τον ύμνο, η Γαία, η Μητέρα Γη, δεν έχει καμία σχέση με τη Δήμητρα, καθώς θεωρείται συνένοχη του απαγωγέα.
Ο Αισχύλος τη συνδέει με τη Σελήνη και την παρουσιάζει ως Άρτεμι-Εκάτη, ενώ ο Ευριπίδης τη θεωρεί κόρη της Λητούς, και πρώτος στη Μήδεια την παρουσιάζει ως θεά προστάτιδα των μαγισσών. Η Εκάτη λοιπόν συνδέεται και συνταυτίζεται με τη Δήμητρα, την Περσεφόνη, τον Ερμή και τον Κάτω Κόσμο, τη Γη, τον Πάνα, την Κυβέλη και τους Κορύβαντες, τις Χάριτες στη μορφή που έχει ως προστάτις των καλλιεργειών και της γης. Ως Άρτεμις Ευπλοία αποκτά θαλάσσιο χαρακτήρα και συνδέεται με το ναυτικό επάγγελμα.
Η σχέση της Εκάτης με την Άρτεμι γίνεται φανερή από ένα μύθο του Εφέσου. Επειδή η γυναίκα του Εφέσου υποδέχθηκε άσχημα τη θεά και της αρνήθηκε τη φιλοξενία, η Άρτεμις τη μεταμόρφωσε για λίγο σε σκύλο. Όταν όμως πήρε πάλι την ανθρώπινη μορφή της, η γυναίκα του Εφέσου ένιωθε τόσο ντροπιασμένη, ώστε κρεμάστηκε. Η θεά την επανέφερε στη ζωή και εκείνη πήρε το όνομα της Εκάτης. Άγαλμα της Εκάτης είχε στηθεί κοντά στο ναό της Εφεσίας Αρτέμιδος.
Στους ύστερους χρόνους δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στη χθόνια υπόστασή της και στις μαγικές της ιδιότητες. Τότε εμφανίστηκε με τρομακτική μορφή όπως η Μέδουσα και οι Ερινύες. Με την εκδοχή αυτή συνδέονται οι οικιακοί καθαρμοί, τα οξυθύμια, με τα οποία διώχνονταν από το σπίτι τα κακά πνεύματα. Αφιερωμένος στην Εκάτη ήταν ο χώρος που βρισκόταν μπροστά από την πύλη του ναού, της πόλης ή του οίκου. Λατρευόταν για τις μαγικές της κυρίως ιδιότητες, για τη δύναμη που είχε να κρατάει μακριά από την καθημερινή ζωή το κακό.
Στον ελληνικό κόσμο η κλασική μορφή της Εκάτης στέκει αυστηρή και παράξενη, ανάγλυφη πάνω σε ένα τρίγωνο, με τα πρόσωπά της στραμμένα σε τρεις κατευθύνσεις. Οι Έλλνες προσπάθησαν να απαλλαγούν από την αυστηρότητα αυτών των αγαλμάτων διασπώντας την τρισυπόσταση θεότητα σε τρεις παρθένες χορεύτριες. Στις μεταγενέστερες εποχές, επέμειναν εντονότερα στην τρισυπόστατη όψη της θεότητας από ό,τι στην κλασική εποχή του Ησίοδου. Το γεγονός πως τα Εκάτεια τελούνταν σε τρίστρατα και πως αυτοί οι τόποι ήταν ειδικά αφιερωμένοι στην Εκάτη δεν αντιστρατεύεται στην ησιοδική ή κοσμική σύλληψη του αριθμού τρία. Όλα τα τρίστρατα προβάλλουν ξεκάθαρα τη δυνατότητα διαίρεσης του κόσμου σε τρία μέρη. Ταυτόχρονα η Εκάτη, ως κυρία των πνευμάτων, προειδοποίησε τους Έλληνες πως μια τριπλή διαίρεση θα δημιουργούσε αναγκαστικά δίπλα στον οργανωμένο κόσμο του Δία μια χαοτική περιοχή, στην οποία θα συνέχιζε να υπάρχει το αμορφοποίητο μέρος του αρχέγονου κόσμου ως Κάτω Κόσμος. Οι Έλληνες θεώρησαν πως η τριπλότητα της Εκάτης ήταν κάτι υποχθόνιο.
Σε προγενέστερες περιόδους, πριν ακόμη απολιθωθούν τα τρία πρόσωπα της Εκάτης στα γνωστά Εκάτεια, αυτές οι τρεις όψεις φαίνεται πως αποτελούσαν πολλές μορφές ή βασίλεια του κόσμου, πολλές δυνατές εξελίξεις της μιας και ίδιας συμπαγούς ιδέας. Έτσι, στη μορφή αυτής που προφανώς είναι η μικρότερη των θεαινών, η κατώτερη από τις τρεις, διακρίνεται μια εσωτερική σχέση ανάμεσα στη Δήμητρα, την Κόρη και την Εκάτη. Από εδώ πηγάζει και η προφανής ιδέα του μυθολογήματος, όπως ξεδιπλώνεται στον ύμνο.

*κάτι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει... τι μου θυμίζει...

Την οδοσύχναστη εξυμνώ Εκάτη, την τρίστρατη, την ερασμία,
την ουράνια τη γήινη καί τη θαλασσινή, κροκόπεπλη,
την επιτάφια, πού με τίς ψυχές νεκρών οργιοβακχεύει,
την Πέρσεια, τη μοναχική, που με τα ελάφια αγάλλεται,
νυχτερινή, σκυλοσυνόδευτη, αήττητη βασίλισσα,
ουρλιαχτική, ξαρμάτωτη, αυτή πού ακαταμάχητη έχει την όψη,
την ταυροπόλο, την κλειδούχο όλου του κόσμου άνασσα,
ήγεμονίδα, νύμφη, παιδοτρόφο, ορεισύχναστη,
την κόρη αυτή θερμοπαρακαλώντας να βρεθεί στίς όσιες τελετές
ευμενική προς τον ποιμένα πάντοτε με χαρούμενη διάθεση.



“Ω φίλη και συντρόφισσα της νύχτας,
εσύ που αγαλλιάζεις στο αλύχτημα των σκυλιών και φτύνεις αίμα,
εσύ που περιπλανιέσαι μέσα στις σκιές ανάμεσα στους τάφους,
εσύ που διψάς για αίμα και φέρνεις τον τρόμο στους θνητούς.
Γοργώ, Μορμώ, χιλιοπρόσωπη σελήνη, δέξου ευνοϊκά τις θυσίες μας!”