ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

ΟΙ ΜΟΙΡΕΣ


Οι Μοίρες παριστάνονταν, συνήθως, ως τρεις γυναικείες μορφές που κλώθουν. Η κλωστή που κρατούν στα χέρια τους, είναι η ανθρώπινη ζωή· συμβολίζεται έτσι το πόσο μηδαμινή κι ασήμαντη αποδεικνύεται τελικά, αφού κόβεται με το παραμικρό, όπως μια κλωστή. Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ, γνέθει το νήμα της ζωής, η δεύτερη, η Λάχεση, μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα "λάχει" στον καθένα. Η τρίτη Μοίρα, τέλος, η Άτροπος, κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, την κλωστή της ζωής των ανθρώπων. Οι Μοίρες είναι επομένως οι δυνάμεις που ευθύνονται για τα καλά και τα κακά της ζωής του κάθε θνητού, από τη γέννηση μέχρι το θάνατό του. Σε κάποιες περιπτώσεις οι άνθρωποι πίστευαν πως δεν ήταν τρεις, αλλά μία ή δύο, όπως, για παράδειγμα, συνέβαινε στο μαντείο των Δελφών, όπου λάτρευαν μόνο τη Μοίρα της Γέννησης και τη Μοίρα του Θανάτου.


Η λέξη "μοίρα" βγαίνει από το ρήμα "μοιράζω", είναι δηλαδή το "μερίδιο" και το "μερτικό", το κομμάτι που παίρνει ο καθένας από τη μοιρασιά ενός όλου. Έτσι, μοίρα σημαίνει πάνω απ' όλα το μερίδιο που διεκδικεί ο καθένας στη ζωή και την ευτυχία. Ας φανταστούμε τη μοιρασιά του κρέατος ενός ζώου. Τυχαίνει, καθώς το τεμαχίζουν, άλλος να πάρει μικρό ή μεγάλο "κομμάτι", με πολύ ή με λίγο λίπος· έτσι γίνεται και στη ζωή. Άλλοι ζουν πολλά χρόνια, άλλοι λιγότερα, άλλοι είναι ευτυχισμένοι κι άλλοι όχι.

Πίστευαν πως το νήμα της ζωής το έγνεθαν οι Μοίρες δυο φορές κατά τη διάρκειά της: μία κατά τη γέννηση και μία κατά το γάμο, γιατί ήταν δύο γεγονότα σημαντικά για την παραπέρα πορεία της. Ο Νέστορας, ο βασιλιάς της Πύλου, λόγου χάρη, αποτελούσε στην αρχαιότητα ένα ιδανικό ζωής, χάρη στην εύνοια της Μοίρας: έζησε πολύ και από το γάμο του απέκτησε πολλούς γιους. Η περίπτωση του Αχιλλέα αποτελεί, παράλληλα, χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντίληψης ότι τα πολλά χρόνια ζωής δε σημαίνουν απαραίτητα πως αυτά είναι γεμάτα χαρά κι ευτυχία: Ο Αχιλλέας στην Ιλιάδα μιλά για τη μοίρα του, που ξέρει πως είναι διπλή από τη μητέρα του τη Θέτιδα: μπορεί να έχει μια μακρόχρονη, αλλά ασήμαντη ζωή, αν γυρίσει στην πατρίδα του, ή να επιλέξει να μείνει και να πολεμήσει στην Τροία, να διακριθεί για τα πολεμικά του κατορθώματα, αλλά και να πεθάνει νέος. Το όνομά του θα συνδεθεί με τη δόξα κι όλοι θα τον θυμούνται σαν φοβερό ήρωα στο παρόν και στο μέλλον, όπως και έγινε τελικά.

Ενδεικτικός για το ρόλο που έπαιζαν οι Μοίρες στη γέννηση του ανθρώπου είναι ο μύθος του Μελέαγρου. Όταν μια γυναίκα θέλησε να μάθει την τύχη του νεογέννητου γιου της, παραφύλαξε τις Μοίρες, τη νύχτα που θα έρχονταν να αποφασίσουν για τη ζωή του μωρού· άκουσε λοιπόν από την Κλωθώ πως θα γίνει όμορφο και από τη Λάχεση πως θα γίνει δυνατό. Η Άτροπος όμως, φώναξε πως πρόκειται το παιδί να πεθάνει σε λίγο κι έδειξε ένα πυρωμένο ξύλο που καιγόταν στο τζάκι.

Έπειτα, είπε πως αυτό θα συμβεί μόλις το δαυλί αποκαεί. Αφού έφυγαν οι Μοίρες από την κάμαρα, η μητέρα άρπαξε το μισοκαρβουνιασμένο ξύλο, το έσβησε και το έχωσε βαθιά μέσα σε μια κασέλα. Κράτησε για χρόνια κρυφό το μυστικό της ζωής του γιου της κι εκείνος μεγάλωνε κι ομόρφαινε. Όταν κάποτε πήγε για κυνήγι μαζί με τον αδερφό της μητέρας του, μάλωσε μαζί του για τη μοιρασιά και, πάνω στο θυμό του, τον σκότωσε. ΄Οταν εκείνη το έμαθε, έτρεξε αμέσως στην κασέλα, έβγαλε το δαυλί και το έριξε στη φωτιά. Μόλις κάηκε εντελώς, ο γιος της άφησε την τελευταία του πνοή.

Στον Τρωικό πόλεμο ο γιος του Δία, ο Σαρπηδόνας, μάχεται γενναία εναντίον του Πάτροκλου, ο οποίος όμως τον έχει σχεδόν νικήσει. Ο Δίας παρακολουθεί τη μονομαχία και πονάει για το γιο του· σκέφτεται λοιπόν ν' αντιταχτεί στη μοίρα και ν' αποφευχθεί ο θάνατος του Σαρπηδόνα, που πολύ τον αγαπούσε. Εμπιστεύεται στην Ήρα τη σκέψη του ν' αλλάξει τα γραμμένα, εκείνη όμως τον συνεφέρει με τα λόγια της· υπενθυμίζει τη μεγάλη δυσαρέσκεια που θα προκαλέσει στους υπόλοιπους θεούς. Εκείνος, τελικά, υποχωρεί και ρίχνει στη γη ματωμένες ψιχάλες, για να δείξει τη λύπη του. Λίγο παρακάτω, όταν ο Έκτορας μονομαχεί με τον Αχιλλέα και πρόκειται σε λίγο να σκοτωθεί, ο Δίας εκμυστηρεύεται στην Αθηνά πόσο πολύ θα ήθελε να μπορούσαν όλοι οι θεοί να συμφωνήσουν, ώστε ν' αλλάξουν τη μοίρα του και να τον γλιτώσουν. Η Αθηνά του αποκρίνεται ακριβώς όπως και η Ήρα, οπότε ο Δίας συμμορφώνεται και πάλι. Στην πιο κρίσιμη στιγμή, όμως, της αναμέτρησης, παίρνει μια χρυσή ζυγαριά, ώστε να κριθεί με αντικειμενικό τρόπο το ποιος θα επικρατήσει. Σε κάθε μεριά της βάζει από μια μοίρα του θανάτου και την ισορροπεί. Τελικά, βαραίνει η μεριά του Έκτορα που πρέπει τώρα να πεθάνει. Ο Απόλλωνας, που μέχρι τότε συνεχώς τον προστάτευε, τον εγκαταλείπει. Στα ομηρικά έπη, λοιπόν, η Μοίρα είναι κάτι το δεδομένο από την αρχή της ζωής. Οι Μοίρες όμως είναι απλώς το όργανο στην υπηρεσία των θεών, που εκτελούν τη θέλησή τους. Το νήμα της ζωής το γνέθουν ουσιαστικά εκείνοι, οι οποίοι καθορίζουν τα γεγονότα, τις περιπέτειες, τον πλούτο και το θάνατο για τον κάθε άνθρωπο. Οι θεοί μπορούν και έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη μοίρα, αφού οι ίδιοι την ορίζουν στην αρχή της ζωής των θνητών. Μια τέτοια αλλαγή όμως θα είχε πολύ άσχημες συνέπειες, γιατί θα διατάρασσε την αρμονία και την τάξη. Ο Δίας, λοιπόν, μπορεί ν' αλλάξει τη Μοίρα, μα προτιμά να μην το κάνει, γιατί κι οι άλλοι θεοί θα ζητούσαν να κάνουν το ίδιο για τους δικούς τους προστατευόμενους

Η Μοίρα είναι πάνω απ' όλα ιδιοκτησία του, γι' αυτό και τον ονόμαζαν "Μοιραγέτη" (ηγέτη, οδηγό, αρχηγό των Μοιρών), παρόλο που εκείνη τον περιορίζει και αναγκάζεται να τη σεβαστεί. Η σύγκρουση αυτή είναι αναπόφευκτη, γιατί αφορά την ίδια τη ζωή κι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ερωτηματικά της: ποιος είναι πιο πάνω, ο θεός ή "ό,τι είναι γραφτό να συμβεί;". Το ερώτημα απασχόλησε, όπως ήταν φυσικό, και όλους τους μεταγενέστερους ποιητές και φιλοσόφους.

Ήδη από την εποχή του Ησίοδου (7ος αι.) οι Μοίρες δεν είναι πια τα όργανα που εκτελούν τυφλά τη βούληση των θεών, μα έχουν και κάποιες δικές τους αρμοδιότητες και ρόλους. Παρόλα αυτά, ο Δίας είναι πάλι εκείνος που τους παραχώρησε την πολύ μεγάλη τους εξουσία, παραμένει δηλαδή "Μοιραγέτης". Αυτή η αντίληψη της παντοδυναμίας των θεών γενικά κυριαρχεί στην αρχαιότητα: οι θεοί υπακούν βέβαια στη Μοίρα, μόνο και μόνο όμως επειδή την έχουν οι ίδιοι ορίσει. Συναντάμε και σε μεταγενέστερες εποχές πολλές περιπτώσεις σύγκρουσης Μοίρας και θεών, όπου όμως τα γραμμένα καμιά φορά αλλάζουν· στην περίπτωση του Κροίσου, ο Απόλλωνας κατάφερε να πάρει για χάρη του από τις Μοίρες τρία χρόνια αναβολή, για την άλωση των Σάρδεων. Ο Απόλλωνας, πάλι, επενέβη στην περίπτωση του Άδμητου, που έπρεπε να πεθάνει· μέθυσε τις Μοίρες και τις ξεγέλασε, ώστε να δεχτούν να πεθάνει η γυναίκα του, η Άλκηστη, αντί για κείνον.Ας δούμε τους ρόλους που με τον καιρό απέκτησαν οι Μοίρες, όπως αναφέρθηκε παραπάνω: ο ποιητής Ησίοδος μας πληροφορεί πως υπήρχαν δύο εκδοχές για την καταγωγή τους. Σύμφωνα με την πρώτη, οι Μοίρες ήταν κόρες της Νύχτας, μοιράζουν τα καλά και τα κακά, μα και καταδιώκουν τους θεούς κι ανθρώπους για τα εγκλήματά τους, μέχρι να τους εκδικηθούν και να τους τιμωρήσουν με τρόπο φοβερό.

Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, ήταν κόρες του Δία και της Θέμιδας. Πρόσθεταν μάλιστα και μια τέταρτη αδερφή, την Τύχη, που θεωρούνταν ότι είχε και το μεγαλύτερο κύρος. Οι δύο αυτές εκδοχές συμβολίζουν και δύο διαφορετικούς ρόλους. Ως κόρες της Νύχτας είναι κακοποιές δυνάμεις, που συγγενεύουν με το σκοτάδι, τον Άδη και τον Κάτω Κόσμο. Από την άποψη αυτή, συνδέονται με τις Ερινύες, που επίσης είναι αδίστακτες τιμωροί των ανθρώπων. Ακριβώς όμως, επειδή οι πράξεις του ενός έχουν άμεσο αντίκτυπο στο σπίτι του και στους γύρω του, η κρίση των Μοιρών, που επιβάλλεται εντελώς αυθαίρετα και ανεξάρτητα από τους θεούς, φτάνει να αφορά και ολόκληρες οικογένειες, κάποτε για πολλές γενιές.
Άλλοτε φτάνουμε να μιλάμε και για μια ολόκληρη πόλη, όπου οι Μοίρες καλούνται να διαφυλάξουν και ν' αποκαταστήσουν την κοινωνική τάξη και τη δικαιοσύνη. Πρόκειται, πλέον, για το ρόλο τους σε επίπεδο κοινωνικό. Ως κόρες του Δία και της Θέμιδας, από την άλλη πλευρά, είναι δυνάμεις καλοπροαίρετες, ουράνιες και φωτεινές, που λαμπρύνουν με την παρουσία τους σημαντικά γεγονότα, όπως η ίδρυση των Ολυμπιακών αγώνων.
Είναι θεότητες της ευτυχίας και της ευλογίας, καθώς και όργανα της βούλησης των θεών. Μιλάμε, επομένως, για τα εντελώς αντίθετα απ' αυτά που αναφέραμε παραπάνω. Ο Πίνδαρος διηγούνταν πως εκείνες οδήγησαν με χρυσά άλογα τη Θέμιδα (που δεν ήταν όμως μητέρα τους, σύμφωνα με τον ποιητή) στον Όλυμπο, για να παντρευτεί τον Δία, επιβεβαιώνοντας έτσι την παραδοσιακή σχέσή τους με το γάμο, ως θεότητες ευγονίας και ευτυχίας. Τις βρίσκουμε να τραγουδούν στους γάμους της Θέτιδας, καθώς και του Δία και της Ήρας.

Όταν μια κοπέλα στην αρχαία Αθήνα γινόταν νύφη, πρόσφερε τις κοτσίδες της στις Μοίρες και οι γυναίκες ορκίζονταν στο όνομά τους. Επίσης, έχοντας άμεση σχέση με τη γέννηση των ανθρώπων, γιατί η δύναμη τους κατά κύριο λόγο τότε φανερώνεται, είναι πολύ συχνά παρούσες στις γέννες ως βοηθοί, όπως για παράδειγμα στη γέννηση του Ασκληπιού. Γι' αυτό και συνήθιζαν να τις λατρεύουν κάποτε μαζί με θεές σχετικές με τον τοκετό, όπως η Άρτεμη και η Ειλείθυια (που έφερνε τους πόνους της γέννας). Τις Μοίρες τις συναντάμε μέχρι σήμερα διατηρημένες στη λαϊκή μας παράδοση: είναι πάντα τρεις γυναίκες, συνήθως γριές, που γνέθουν για τον καθένα το νήμα της ζωής, μέχρι να τελειώσει το μαλλί ή να κοπεί απότομα. Παρουσιάζονται συνήθως στη γέννηση του μωρού, τη νύχτα μετά την τρίτη μέρα.

ΟΙ ΜΟΥΣΕΣ

Για τις Μούσες υπήρχαν πολλές διαφορετικές εκδοχές στην αρχαιότητα, που αφορούσαν τόσο την καταγωγή τους, όσο και τον αριθμό τους. Φαίνεται, πάντως, ότι στα πολύ παλιά χρόνια ήταν Νύμφες των βουνών και των νερών, που σιγά σιγά όμως "προβιβάστηκαν" και απέκτησαν με τον καιρό συγκεκριμένες αρμοδιότητες.
Πίστευαν πως κατοικούσαν στον Όλυμπο και τραγουδούσαν με τις ακούραστες φωνές τους θείες μελωδίες και ύμνους, παίζοντας λύρα.

Το θέμα των τραγουδιών τους ήταν πάντα η αρχοντική καταγωγή των θεών, τους οποίους εγκωμιάζουν. Κυρίως όμως υμνούν τον Δία και το μεγαλείο του, καθώς ήταν εκείνος που δημιούργησε τον "κόσμο" με την έννοια ότι έβαλε σε τάξη το σύμπαν και όρισε τους κανόνες που διέπουν τη ζωή των θεών και ανθρώπων. Το πόσο στενά δεμένες ήταν μαζί του φαίνεται από το ότι τις αποκαλούσαν "Ολυμπιάδες". Σπανιότερα δόξαζαν με τα τραγούδια τους το γένος των ανθρώπων και τους φημισμένους ήρωες. Το αρμονικό τους τραγούδι μάγευε το βασιλιά των θεών και των ανθρώπων, γέμιζε με ευφορία τις ψυχές όλων των θεών και γοήτευε ολόκληρη τη φύση η οποία στεκόταν ασάλευτη κάθε φορά που οι Μούσες ακούγονταν από την κορυφή του Ολύμπου, για να τις αφουγκραστεί: ο ουρανός, τα άστρα, η θάλασσα και τα ποτάμια, όλα σιωπούσαν ευλαβικά...
Οι Μούσες τραγούδησαν για να γιορταστούν οι γάμοι της Θέτιδας με τον Πηλέα και της Αρμονίας με τον Κάδμο. Τραγούδησαν ακόμη θρηνητικά στην ταφή του Αχιλλέα. Ο Πλάτωνας αναφέρει τον εξής μύθο: όταν γεννήθηκαν οι Μούσες και μαζί τους η ποίηση και η μουσική, κάποιοι θνητοί γοητεύθηκαν τόσο πολύ, που συνεχώς τραγουδούσαν· ξεχνούσαν να φάνε και να πιούνε κι έτσι πέθαιναν σιγά σιγά, χωρίς να υποφέρουν. Απ' αυτούς κατάγονται τα τζιτζίκια, που είναι προστατευόμενα των Μουσών και που συνεχώς τραγουδούν ξεχνώντας πείνα, δίψα και κούραση, μέχρι να πεθάνουν. Τότε πηγαίνουν στις Μούσες και τους λένε τα ονόματα των πιστών τους οπαδών, που είδαν στη Γη κατά το σύντομο πέρασμά τους.
Έλεγαν πως οι Μούσες γεννήθηκαν, επειδή ο Δίας, που γιόρταζε το γάμο του, ρώτησε τους καλεσμένους του, τους άλλους θεούς, αν τους έλειπε τίποτα. Εκείνοι τότε του απάντησαν πως θα έπρεπε να φτιάξει κάποιες θεότητες που θα υμνούσαν τον Δία με στίχους και μουσική αντάξια των κατορθωμάτων και του μεγαλείου του.

Ως προς την καταγωγή τους, οι πιο πολλοί πίστευαν πως μητέρα τους ήταν η Μνημοσύνη, που κοιμήθηκε μαζί με τον Δία στην Πιερία (δηλαδή την περιοχή βόρεια του Ολύμπου), για εννιά διαδοχικές νύχτες. Ένα χρόνο μετά η Μνημοσύνη γέννησε εννιάδυμα, κοντά στην κορυφή του Ολύμπου: εννιά κόρες, που τις μάγευε όλες η μουσική και η ποίηση και που από τότε αποτέλεσαν μια λαμπρή χορωδία. Τα ονόματά τους ήταν τα εξής: Κλειώ, Ευτέρπη , Θάλεια, Μελπομένη, Ερατώ, Τερψιχόρη, Πολύμνια, Ουρανία, Καλλιόπη. Ως προς τον αριθμό και την καταγωγή τους, οι άλλες εκδοχές ήταν πως ήταν κόρες του Ουρανού και της Γαίας, ή του Απόλλωνα, ακριβώς επειδή κι ο ίδιος σχετίζεται άμεσα με τη μουσική. Ο Απόλλωνας, μάλιστα, διεύθυνε τη χορωδία τους, γι' αυτό και ονομαζόταν Μουσαγέτης - "ηγέτης", διευθυντής των Μουσών. Θεωρούσαν, επίσης, κάποιοι ότι ήταν λιγότερες από εννιά, ίσως και τρεις ή τέσσερις. Γενικά, πάντως, ήταν συνηθισμένο στην αρχαιότητα για τους ομαδικούς θεούς να υπάρχει σύγχυση σ' αυτά τα θέματα.

Η λατρεία των Μουσών ξεκίνησε από την Πιερία, δηλαδή την περιοχή στην οποία γεννήθηκαν, γι' αυτό και τις έλεγαν "Πιερίδες". Έλεγαν πως ο Πίερος, βασιλιάς της Μακεδονίας σύμφωνα με τη μυθολογία, έφερε από κει τη λατρεία τους στη Βοιωτία. Ο Πίερος, μάλιστα, απέκτησε εννιά κόρες, στις οποίες έδωσε το όνομα των Μουσών, Πιερίδες. Ήταν όμως τόσο αλαζονικές, ώστε προκάλεσαν τις Μούσες να παραβγούν μαζί τους στο τραγούδι. Οι Μούσες τις νίκησαν, όπως ήταν φυσικό, και για να τις τιμωρήσουν, τις μεταμόρφωσαν σε φλύαρες κίσσες. Όταν αυτές τραγουδούσαν, σκοτείνιαζε και κανείς δεν τις άκουγε. Στη Βοιωτία, λοιπόν, οι Μούσες κατοικούσαν στο βουνό Ελικώνας, που έγινε και το κέντρο της λατρείας τους. Γι' αυτό άλλωστε και τις ονόμαζαν "Ελικωνιάδες". Αργότερα κάποιοι συγγραφείς τις τοποθετούσαν στον Παρνασσό.

Με μεγάλο ζήλο λατρεύονταν, επίσης, οι Μούσες στους Δελφούς, λόγω της στενής σχέσης τους με το θεό Απόλλωνα, στον οποίο ανήκε το μαντείο. Εκεί η λατρεία Απόλλωνα και Μουσών έφτασε να συγχωνευτεί εντελώς. Στην Αθήνα τις τιμούσαν ιδιαίτερα: μεταξύ άλλων, ονόμαζαν μια κορυφή κοντά στην Ακρόπολη "Μουσείον" προς τιμή τους κι ο Πλάτωνας είχε χτίσει βωμό στο όνομά τους στην Ακαδημία του. Οι Μούσες έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλείς σ' ολόκληρη την Ελλάδα· ίχνη της λατρείας τους βρέθηκαν στην Πελοπόννησο, τα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη, όπου μάλιστα λεγόταν ότι είχε γίνει ο αγώνας τραγουδιού μεταξύ Μουσών και Σειρήνων. Επικράτησαν φυσικά οι πρώτες, που τιμώρησαν τις φαντασμένες Σειρήνες, κόβοντας τα φτερά τους· εκείνες έπεσαν στη θάλασσα και πνίγηκαν. Ακόμη τις τιμούσαν και σε πολλές πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας (ελληνικές αποικίες της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας), ενώ στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου είχε ιδρυθεί στα χρόνια μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου το "Μουσείο", ένα φημισμένο εκπαιδευτικό ίδρυμα, με διευθυντή του τον αρχιερέα στην υπηρεσία των Μουσών.

Στα έργα του Ομήρου, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, οι Μούσες, ως θεές της ποίησης, κατέχουν πολύ σημαντική θέση· όταν ο ποιητής αρχίζει την αφήγηση του κάθε έπους, ζητά από τη Μούσα να τον βοηθήσει. Οι Μούσες τα ξέρουν όλα και τα έχουν δει όλα, πρέπει λοιπόν να τον βοηθήσουν να θυμηθεί γεγονότα του παρελθόντος, που ο ίδιος έχει μόνο ακουστά και που ο νους του αδυνατεί να συγκρατήσει. Στα ομηρικά έπη, λοιπόν, εμφανίζονται, πάνω απ' όλα, ως θεότητες της Μνήμης.

Στον Όμηρο επίσης αναφέρεται η περιπέτεια του αοιδού Θάμυρη από τη Θράκη, που καυχήθηκε πως θα μπορούσε να νικήσει τις Μούσες στο τραγούδι. Εκείνες, τότε, τον τύφλωσαν και του στέρησαν την ικανότητα να γράφει στίχους και να παίζει λύρα. Στην Οδύσσεια, ο φημισμένος τραγουδιστής των Φαιάκων Δημόδοκος ήταν ο αγαπημένος της Μούσας, που του έδωσε, όμως, μαζί με την τέχνη να γράφει υπέροχα τραγούδια κι ένα ολέθριο δώρο: του στέρησε το φως των ματιών του. Φαίνεται πως οι τυφλοί αοιδοί ήταν κάτι συνηθισμένο έτσι κι αλλιώς στην εποχή του Ομήρου. Είναι γνωστό ότι η απουσία της όρασης οξύνει τη μνήμη κι αυτό πρέπει να έκανε τους αοιδούς πολύ δυνατούς στο να θυμούνται και να απαγγέλλουν απέξω αναρίθμητους στίχους, όπως γινόταν τότε.

Ο ποιητής Ησίοδος, όταν ξεκινά τη "Θεογονία" του, μας διηγείται μια ιστορία που ο ίδιος έζησε: μια μέρα, όταν έβοσκε τα πρόβατά του στη Βοιωτία, την πατρίδα του, τον πλησίασαν οι Μούσες στο βουνό Ελικώνας και του έδωσαν ένα κλαδί δάφνης: του χάρισαν το δώρο της ποίησης. Για πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή ποίηση ο ποιητής παρουσιάζεται να έχει συνειδητοποιήσει τη θέση του στην τέχνη· ότι δημιουργεί ως αυτόνομη οντότητα κι ότι οι Μούσες οι ίδιες παρέχουν την εγγύηση για την καλλιτεχνική αξία των όσων ο ίδιος συνθέτει. Εδώ οι Μούσες δεν ευλογούν και δε βοηθούν απλώς τον ποιητή, αλλά τον μυούν στην τέχνη.
Όπως αναφέρθηκε οι Μούσες θεωρούνταν θεές της μουσικής και της ποίησης, που εν χορώ υμνούσαν τον Δία με τις μελωδικές τους φωνές.

Στον Όμηρο είδαμε και μια άλλη τους διάσταση: θεές της Μνήμης και κατ' επέκταση εκείνες που διασώζουν αξίες και ηθικές αρχές και διδάγματα από το παρελθόν. Μ' άλλα λόγια, ό,τι μια κοινωνία θεωρεί βασικό για την επιβίωσή της. Μέχρι τα τέλη της αρχαιότητας οι εννιά Μούσες ήταν μια αδιάσπαστη ομάδα, λίγο λίγο όμως και γύρω στα τέλη της ρωμαϊκής εποχής η καθεμιά τους περιορίστηκε σε μιαν ιδιαίτερη περιοχή. Οι διάφοροι συγγραφείς δε συμφωνούν πάντα μεταξύ τους, ως προς τη διάκριση αυτή· παρόλ' αυτά έγινε με τον καιρό λίγο πολύ αποδεκτή και έχει φτάσει ως τις μέρες μας.

Η Καλλιόπη, η πρώτη των Μουσών και πιο σεβαστή απ' όλες, ήταν η Μούσα του ηρωικού έπους, η Κλειώ ήταν η Μούσα της ιστορίας, η Ευτέρπη της αυλητικής τέχνης, η Τερψιχόρη της λυρικής ποίησης (ενώ πιο παλιά ήταν η Μούσα του χορού), η Ερατώ του υμέναιου και του γάμου, άρα και της ερωτικής ποίησης. Η Μελπομένη ήταν η Μούσα της τραγωδίας, η Θάλεια της κωμωδίας, η Ουρανία της αστρονομίας και τέλος η Πολύμνια της μιμικής, δηλαδή της παντομίμας. Πρέπει να σημειώσουμε ότι τους επικούς ποιητές τους ενέπνεαν ακόμη η Ουρανία και η Κλειώ.

Είτε όλες μαζί, ως μια ενιαία ομάδα, είτε η καθεμιά ξεχωριστά, οι Μούσες συμβόλιζαν το μεγαλείο της τέχνης· το ωραίο όχι μόνο στη μορφή, μα και στο περιεχόμενο. Είναι φωτεινές και ήπιες μορφές που μέχρι σήμερα προσωποποιούν την παρηγοριά που φέρνει η τέχνη και η ηθική στη ζωή των ανθρώπων, καθώς και την ομορφιά που της δίνει.

πηγα να κρεμασω γιατον Φαεθων αλλα μου εριξε πακετο λογω πολλων γραμματων!
Και η Αννα γιατι κρεμαει σεντονια!!!!!!!

στειλτο μου με mail και θα στο ανεβασω εγω..

<Δωσε mail με πμ

γράψτε κ για τον δία που 'κανε παρτούζες με τις κόρες του αν είναι δυνατόν...

με απασχολεί πολύ.

zupi έγραψε:

γράψτε κ για τον δία που 'κανε παρτούζες με τις κόρες του αν είναι δυνατόν...

με απασχολεί πολύ.

.
Η αμορφωσια εχει κανει τον Νεοελληνα να πιστευει οτι οι Ελληνες ηταν Δωδεκαθειστες (Διας,Ερμης κτλ...)

Druidis έγραψε:

zupi έγραψε:

γράψτε κ για τον δία που 'κανε παρτούζες με τις κόρες του αν είναι δυνατόν...

με απασχολεί πολύ.

.
Η αμορφωσια εχει κανει τον Νεοελληνα να πιστευει οτι οι Ελληνες ηταν Δωδεκαθειστες (Διας,Ερμης κτλ...)

ρε δρου δε με ξέρεις...μην μου τη λες λοιπόν...κ ναι πλήθος ελλήνων πίστευαν κ πιστεύουν στο δωδεκάθεο...όχι η πλειοψηφία.

επειδη πρέπει να φυγω, θα απαντησω μόνο ότι οι αρχαιοι Έλληνες δεν ειχαν κοινη θρησκεία, και δεν πίστευαν όλοι στο Δωδεκάθεο...

ανάλογα με την περιοχή που συζητάμε υπήρχαν διαφορετικές θεότητες που τιμούσαν και δεν ήταν υποχρεωτικά ένας από τους 12 του Ολύμπου...

αναλυτικά άλλη στιγμή, γιατί σχολάω...

zupi έγραψε:

Druidis έγραψε:

zupi έγραψε:

γράψτε κ για τον δία που 'κανε παρτούζες με τις κόρες του αν είναι δυνατόν...

με απασχολεί πολύ.

.
Η αμορφωσια εχει κανει τον Νεοελληνα να πιστευει οτι οι Ελληνες ηταν Δωδεκαθειστες (Διας,Ερμης κτλ...)

ρε δρου δε με ξέρεις...μην μου τη λες λοιπόν...κ ναι πλήθος ελλήνων πίστευαν κ πιστεύουν στο δωδεκάθεο...όχι η πλειοψηφία.

.
Οχι αδερφε δε σε ξερω...αλλα οι Ελληνες ηταν Ορφειστες!Και δεν σε κραζω...εξαλλου δεν φταιει ο Νεοελληνας για αυτα που του εμαθαν...
Και το βασικο πραγμα που δε του εμαθαν ειναι να διαβαζει....

prozak έγραψε:

επειδη πρέπει να φυγω, θα απαντησω μόνο ότι οι αρχαιοι Έλληνες δεν ειχαν κοινη θρησκεία, και δεν πίστευαν όλοι στο Δωδεκάθεο...

ανάλογα με την περιοχή που συζητάμε υπήρχαν διαφορετικές θεότητες που τιμούσαν και δεν ήταν υποχρεωτικά ένας από τους 12 του Ολύμπου...

αναλυτικά άλλη στιγμή, γιατί σχολάω...

.
Οτι ωρα θες...ειναι ομορφη κουβεντα αυτη,....

O πιο καυλιαρης Αρχαιος Ελληνας ηταν ο Ορεστης...

Τον ετρεχαν οι γκομενες απο πισω...αν και μου φαινεται λιγο ψηλογκεϊ επειδη αντι να τις "βολεψει" προσπαθουσε να τις αποφυγει!!!

Ναι ρε! Αν στην έπεφταν και εσένα κατά δεκάδες μετά από κάποιο σημείο θα έκανες το ίδιο!!

οποιο σχολιο παραπεμπει σε βιασμο, θα διαγραφεται με τη μια (γιατι ετσι γουσταρω )

Φαέθοντος Μύθος

Ἀπὸ τοὺς παλαιότερους μύθους, κατέχει
διάκριτην θέσιν εἰς τὴν μυθολογίαν. Ἔχει δὲ ἰδιαιτέρα ἀστρολογικὴν σημασίαν διὰ
τὰ οὐράνια φαινόμενα ποὺ περιγράφει.

Ὁ Ὠκεανὸς ἀπὸ τὴν ἀρχέγονη ἔνωσίν του μετὰ τῆς
Τηθύος, ἔκανε τὴν Κλυμένην, ἀρίστη τῶν Νηιάδων, παρθένον κραταιάν. Ἐκείνης ὁ
Ἥλιος ὠς εἶδεν τὴν μορφήν, ἄναψε ὁ πυρσὸς τοῦ Ἔρωτος ἐντὸς του, πιὸ δυνατὸς κὶ
ἀπὸ τὰς ἀκτῖνας του, ποὺ ἄλικα βάφουσιν τὰ ὕδατα τοῦ Ὠκεανοῦ. Κὶ ἔβλεπε τὴν
παρθένον ὁπότε γυμνὴ ἄστραφτε λουόμενη εἰς τὰ ὕδατα τοῦ πατρὸς της, ὡσὰν τὴν
πανσέληνον.

Ἔτσι, ὁ Ὠκεανὸς ἔδωσε τὴν κόρη του εἰς τὸν
αἰθέριον ἁρματηλάτην, κὶ ἐκείνη ἐδέχθην τὸν θερμὸν τῆς σύντροφον εἰς τὴν ψυχρὴν
της ἀγκάλη. Τὴν λαμπρὴν ἕνωσιν συνόδευσαν αἱ Ὥρες καὶ ὁ χορὸς τῶν Νηίδων, ὁ
Ἑωσφόρος τῆς Ἀφροδίτης ἀστὴρ καὶ αἱ ἀκτίναι τῆς Σελήνης, οἱ ἀλαλαγμοὶ τῶν
Ἑσπερίδων νυμφῶν καὶ ἡ μελῳδία τοῦ Ὠκεανοῦ. Ἡ Κλυμένη ἀπὸ τὴν καρπερὴ τῆς
ἕνωσιν μετὰ τοῦ Ἡλίου, ἐγέννησε βρέφος θεϊκὸν καὶ φωτοφόρον, τόσο ποὺ ὁ πατὴρ,
ἔδωσε τὸ δικὸ του ὄνομα τῷ υἱῷ. Καὶ τὸ λαμπρὸν πρόσωπον τοῦ μικροῦ Φαέθοντος
σήμαινε καθαρὰ τὴν καταγωγὴν του. Ἐγέννησε καὶ κόρας ὀκτὼ ἐκ τοῦ Ἡλίου ἡ
Κλυμένη, τὴν Μερόπη, Ἡλίη, Φοίβη, Αἰθερίη, Αἴγλη, Διοξίππη, Φαέθουσα καὶ
Λαμπετίη, ποὺ καλοῦνται Ἡλιάδες.





Ἀργότερα ἡ Κλυμένη ἔλαβε σύζυγον θνητόν, τὸν
Μέροπα βασιλέα τῶν Αἰγυπτίων, ὃς ἀνέθρεψε τὰ παιδία της ἀπὸ τὸν Ἥλιον. Ὁ Φαέθων
μεγαλώνοντας ἔγινε εἷς λαμπρὸς νέος, καὶ ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὸν πατέρα του,
ποθοῦσε σφοδρῶς νὰ ὁμοιάσει μὲ ἐκεῖνον.

Συνομήλικος τοῦ Φαέθοντος, εἰς τὰ ἔτη τὲ καὶ
τὴν καταγωγήν, ὁ Ἰναχίδης Ἔπαφος τῆς Αἰγύπτου, ἐνοχληθεῖς ἀπὸ τὴν περηφάνειαν
τοῦ νεαροῦ, ἀμφισβήτησε μίαν ἡμέραν τὴν τοῦ Φαέθοντος πατρότηταν, μετὰ σκληρῶν
λέξεων. Ὁ Φαέθων εὐθὺς ὠς ἄκουσε ἐκεῖνα, ἔσπευσε πρὸς τὴν μητέρα του λυπημένος
ἀλλὰ καὶ ὀργισμένος για τὸ συμβάν, ζητώντας ἀκλόνητον ἀπόδειξιν ὅτι ἀληθῶς ὁ
Ἥλιος ἐστὶ ὁ πατὴρ του.

Ἡ Κλυμένη καθησύχασε τὸν υἱὸν της καὶ
ὑψώνοντας τὰς χεῖρας της πρὸς τὸν Ἥλιον, ἐπικαλουμένη ἐκεῖνον ὠς μάρτυρα
ὁρκίσθῃ πὼς ἀληθῶς εἶναι ὁ πατὴρ τοῦ Φαέθοντος. Εἶπε δὲ τῷ υἱῷ της πὼς δύναται
νὰ συναντήσει ὁ ἴδιος τὸν πατέρα του καὶ νὰ τὸν ῥωτήσει, διότι ἡ χώρα ἀπὸ τὴν
ὁποία ἀνατέλλει συνορεύει μὲ τὴν δικὴ των, τὴν Αἴγυπτον. Καὶ ὁ Φαέθων εὐθὺς
ἀνεχώρησε πρὸς ἀναζήτησιν τοῦ πατρὸς του.

Ὅταν ἔφθασε εἰς τὴν χώραν τοῦ Ἡλίου, εὕρηκε
τὸν πατέρα του εἰς τὰ δώματά του, ὁ ὁποῖος τὸν ἐγνώρισε ἀμέσως καὶ τὸν ἐδέχθῃ
μὲ μεγάλη χαρά. Τότε ὁ Φαέθων ἀπηύθυνε παράκλησιν μεγάλη, ζητώντας ἀπὸ τὸν
πατέρα του, νὰ παρέχει ἀπόδειξιν φανερὴν τοῖς ἅπασι, πὼς ἀληθῶς εἶναι ὁ υἱὸς
του καὶ νὰ θέσει τέλος εἰς τὰς ὅποιας ἀμφιβολίας. Καὶ ὁ Ἥλιος ἀφηνοντας πλὰι
του τὸν ἐκθαμβωτικὸν του στέφανον, ἀγκάλιασε τὸν Φαέθοντα, κὶ ἐπρόφερε τὸν μέγα
ὅρκον τῶν Θεῶν, εἰς τὰ ὕδατα τῆς Στυγός, πὼς θὰ πραγματοποιήσει ὅποια χάριν τοῦ
ζητήσει ὁ νέος, ὥστε νὰ καταστεῖ ὁλοφάνερη ἡ ἡλιακὴ του καταγωγὴ καὶ ἡ καρδία
του νὰ ἠρεμήσει.

Καὶ ὁ Φαέθων ζητησε τὴν μεγίστη χάριν, νὰ τοῦ
ἐπιτραπεῖ νὰ ὁδηγήσει ἐκεῖνος τὸ λαμπρὸν ἅρμα τοῦ Θεοῦ για μίαν ἡμέραν. Μάταια
ὁ Ἥλιος μὲ γλυκούς λόγους ἐπιχείρησε νὰ τὸν μεταπείσει.

Ὤ, τέκνον Ἡλίου, τοῦ
Ὠκεανοῦ γένος ἀγαπητὸν,

ἄλλο προνόμιο ζήτα, τὶ
σχεση ἔχεις μὲ τοῦ Ὀλύμπου τὸ ἅρμα;

ἀπαίδευτος εἶσαι ἱππικῆς,
για τοῦτο οὐ δύνασαι

τὸ ἅρμα μου νὰ ὁδηγήσεις,
ποὺ κὶ ἐγὼ μόλις τὸ καταφέρνω.

Οὔτε ποτὲ ὁ ὁρμητικὸς
Ἄρης ὁπλίσθη μὲ φλογερὸν κεραυνόν,

ἀλλὰ τὴν σάλπιγγα ἠχεῖ
καὶ ὄχι τὰς βροντάς,

οὔτε τὰ νέφη, ὁ Ἥφαιστος,
τοῦ πατρὸς του συλλέγει,

μήτε καλεῖται
Νεφεληγερέτης, ὠς ὁ Κρονίων,

ἀλλὰ πλησίον τῆς πυρᾶς
τὸν σίδηρον κτυπᾷ μὲ τὸ σφυρί τοῦ,

καὶ τεχνητὰ ποιεῖ τὸ
φύσημα τῶν τεχνητῶν ἀνέμων,

κύκνον ἔχει ὁ Ἀπόλλων
πτερωτὸν κὶ ὄχι ταχὺν ἵππον,

μήτε τὴν πύρινην ἀστραπὴν
ἐγείρῃ, τοῦ προγόνου του,

κὶ ὁ Ἑρμῆς ῥάβδον ἔχει,
ὄχι τὴν αἰγίδα τοῦ πατρὸς του.

ἀλλὰ θὰ πεῖς "τῷ
Ζαγρῆι ἔδωσε κεραύνιον σπινθῆρα".

Ὁ Ζαγρεὺς τὸ σκῆπτρον
ὕψωσε καὶ τῷ ὀλέθρῳ ὁδηγήθη,

Ἔχε σέβας παιδὶ μου,
παρόμοια συμφορὰ νὰ μὴν πάθεις.


[Νόννος,
Διονυσιακά, 38, 196-211]
Δώδεκα εἰσὶν ὅλοι οἱ
τοῦ πυρώδους αἰθέρος οἶκοι,

στοῦ γλαφυροῦ Ζῳδιακοῦ
τὴν κυκλικὴ περιφέρεια ὁρισμένοι,

ἀκολουθώντας σὲ σειρά,
διάκριτοι, ἐκεῖνοι μόνοι ἀποτελοῦσιν

τὴν λοξὴν πολυέλικτον
ἀτραπὸν τῶν ἀεικινήτων πλανητῶν.

Κὶ ἐλίσσεται ὁ Κρόνος
γύρω ἀπὸ ἕκαστον οἶκον, στὴν ἑβδόμη τοῦ κύκλου

ζώνη, ἔρποντας στὰ βαριὰ
του γόνατα ἕως ποὺ μόλις, μετὰ ἀπὸ καιρὸν

τελειώνει, σὲ τριάντα
κύκλους τῆς παλίνδρομου Σεληνης.

Στο ὕψος τῆς ἕκτης,
ταχύτερος ἀπὸ τὸν πρόγονόν του

ἔχει τὸν δρόμον του ἀπὸ
τὴν ἀπέναντι πλευρὰ ὁ Ζεύς,

διατρέχοντας ἕκαστον
οἶκον σὲ ἕνα ἡλίου ἔτος,

στὴν δὲ τρίτη σὲ ἐξήντα
ἡμέρας παρέρχεται ὁ ἔμπυρος Ἄρης,

γείτων τοῦ πατρὸς σου·
καὶ στὴν τετάρτη ἀνατέλλω ἐγὼ ὁ ἴδιος

στεφανωμένος τέμνοντας μὲ
τὸ ἅρμα μου ὅλον τὸν οὐρανὸν

ὠς ἀκολουθῶ τῶν οὐράνιων
ἑλίκων τοὺς πολυκαμπεῖς κύκλους,

καὶ φέρω πιστὰ τὰ μέτρα
τοῦ χρόνου, κυκλούμενος ἀπὸ τὰς Ὧρας

περὶ τῶν τροπῶν, ἕως ὁλόκληρον
τὸν οἶκον νὰ ὀδεύσω,

πληρώντας ὠς συνήθως ἔναν
τέλειον μῆνα· ποτὲ τὴν πορεία μου

δὲν ἀφήνω ἐλλιπῆ
γυρνώντας σὲ ἀνάδρομον πορεία,

οὔτε πάλι ὀρθοδρομῶ, ἀφοῦ
οἱ ἄλλοι πολυκαμπεῖς ἀστέρες

πάντα ἔχουσιν ἀντίθετας
πορείας κατὰ τὴν περιπλάνησίν των,

πισωδρομώντας, τελοῦσιν
καὶ τὰς δύο κινήσεις, ἐμπρός καὶ πίσω,

καὶ σὰν φθάσουσιν τὸ
ἥμισυ τῆς διαδρομῆς των ἀνάδρομα κινοῦνται,

δεχόμενοι ἀμφοτέρωθεν τὴν
μονοπλεύρη λάμψιν μου.

Ἐξ ἐκείνων, μία εἶναι ἡ
κερασφόρος Σελήνη ποὺ τὸν οὐρανὸν λευκαίνει,

μόλις πληρεῖ ὅλον τὸν
κύκλον της μὲ τὸ σοφὸν πῦρ της τὸν μῆνα γεννᾷ,

ἠμιφανῆς, ἐπίκυρτος καὶ
πλήθουσα ὅταν δείχνει ὁλο της τὸ πρόσωπον.

Ἀπέναντι τῆς Μήνης ἐγὼ
τὴν σφαῖρα μου ἑλίσσω,

τὴν λαμπρὴν θρέπτειραν
τῶν γεννημάτων τῶν ἀγρῶν,

καὶ γύρω ἀπὸ τοῦ ζῳδιακοῦ
τὰς τροπὰς ὀδεύω τὸν ἀτέρμονον κύκλον μου,

γεννῶντας τὰ μέτρα τοῦ
χρόνου καθώς περνῶ ἀπὸ οἶκον σὲ οἶκον,

τελειώνοντας δὲ ἔναν
ὁλόκληρον κύκλον, φέρω τὸ ἔτος.

Νὰ προσέχεις τὰ σημεῖα
τῶν συνδέσμων μου μὲ ἐκείνην, διότι σὰν πλησιάσεις, θὰ ἕλξεις μὲ τὸ ἅρμα σου
τὸν σκιερὸν τῆς κῶνον,

ποὺ θὰ κλέψει ὁλο τὸ
φέγγος ἐπισκιάζοντας τὸ ἅρμα σου.

Οὔτε νὰ παρεκλίνεις ἀπὸ
τὴν συνήθην του κύκλου μου πορεία,

μήτε τοὺς πολύπλεκτους
ἕλικες μὲ τοὺς πολυκαμπεῖς δεσμούς,

τῶν πέντε παραλλήλων
κύκλων νὰ ἔχεις τὴν ἐπιθυμία νὰ δεῖς,

καὶ ἀφεθείς,
ἀπομακρυνόμενος ἀπὸ τὰς συνηθείας τοῦ πατρὸς σου,

μὴν σὲ ἐκτρέψουσιν ἐκ τῆς
πορείας σου ἐν αἰθέρι οἱ ἀφηνιασμένοι ἵπποι.

Οὔτε καθώς κοιτᾷς τοὺς
δώδεκα κύκλους τῆς πορείας σου,

νὰ βιασθεῖς νὰ τοὺς
διασχίσεις, καὶ καθώς τὸ ἅρμα σου

διατρέχει τὸν Κριὸν μὴν
ἐπιχειρήσεις νὰ περάσεις ἀπ΄ τὸν Ταῦρον.

Τὸν γείτονά του μὴν
ζητεῖς, τὸν προάγγελον τοῦ ὀργώματος,

τὸν ἀστερόφοιτον
Σκορπιόν, ὅταν ἀπὸ τὸν Ζυγὸν διελαύνεις,

πρὶν νὰ συμπληρώσεις
τριάντα μοίρας.

Ἀλλὰ σὺ ἀκουσε μὲ κὶ ἐγὼ
τὰ πάντα θὰ σοῦ διδάξω.

Τὸ κέντρον ὅλου τοῦ
κόσμου, τὸ μεσόμφαλον ἄστρον τοῦ Ὀλύμπου,

τὸν Κριὸν καθως διαβαίνω,
φθάνω τὴν ἐξαρσήν μου, τὸ ἔαρ αὐξάνοντας,

καὶ τὴν τροπικὴν τοῦ
Ζεφύρου προάγγελον καμπύλην περνώντας,

ποὺ τὴν νύκτα μὲ τὴν
ἡμέρα ἰσορροπεῖ,

ἄγω τὸν δροσερὸν δρόμον
τῆς χελιδονοφόρου ἐποχῆς,

Τοῦ Κριοῦ δὲ ὅταν
διατρέχω τὸν ἀπέναντι νέρτερον οἶκον,

εἰς τῶν Χηλῶν τοὺς δύο
ζυγοὺς στέλνω ἰσομερώς τὸ φῶς μου,

φέροντας καὶ πάλι τὴν
ἰσοζυγία μεταξὺ νυκτὸς καὶ ἡμέρας,

καὶ τὸν φυλλοσείστην
δρόμον ἄγω τῆς φθινοπωρίδος ἐποχῆς,

φέγγοντας λιγότερο κατὰ
τὴν διέλευσίν μου ἀπὸ τὴν χαμηλότερην τροπὴν

τοῦ φυλλοβόλου μηνός, καὶ
στοὺς ἀνθρώπους τὸν χειμῶνα κομίζω,

τὸν βροχερὸν, πάνω ἀπὸ
τὴν ῥάχιν τοῦ ἰχθυόεντος Αἰγοκέρωτος,

ὥστε στοὺς γεωργοὺς ἡ
γαῖα νὰ γεννήσει τὰ φερέσβια δῶρα της,

γονιμοποιηθεῖσα ἀπὸ τὸν
ὄμβρον καὶ ἔχοντας γιὰ μαῖα τὴν δροσιὰ.

Καὶ τὸ θέρος ἑτοιμάζω,
τὸν σταχυόκομον ἄγγελον τοῦ θερισμοῦ,

μαστιγώνοντας μὲ
θερμοτέρας ἀκτῖνας τὴν πυρωμένη γαῖα,

ὅταν διελαύνω ἀπὸ τὴν
ὑψηλότερην τροπήν μου,

τὸν Καρκίνον, ἀπέναντι
τοῦ παγεροῦ Αἰγοκέρωτος,

αὐξάνοντας ἀμφοτέρους τὸν
Νεῖλον καὶ τοὺς στάφυλους.

Σὰν ἀρχίσεις τὸν δρόμον
σου νὰ περάσεις κοντὰ ἀπὸ τὸν Κέρνην,

καὶ τοῦ Φωσφόρου τὸν
ἀπλανῆ δρόμον νὰ ἀκολουθήσεις,

ποὺ προηγεῖται τοῦ
ἅρματός σου, ἔτσι θὰ κρατήσεις τὴν πορεία,

καὶ τὸν δρόμον σου θὰ
διευθύνουν αἱ δώδεκα κυκλάδες Ὧραι


[Νόννος,
Διονυσιακά, 38, 222-290]

Καὶ ὁ Ἥλιος τοποθέτησε τὸν χρυσὸν του στέφανον
ἐπὶ τῆς τοῦ Φαέθοντος κεφαλῆς καὶ τοῦ ἐδωσε τὸ ἅρμα. Αἱ Ὧρες ἔφεραν τοὺς
φλογεροὺς ἵππους καὶ ὁ Ἑωσφόρος ἔλαβε θέσιν ἐμπρος του. Ὁ Φαέθων ἐπιβιβάσθη τῷ
πύρινω ἅρματι καὶ κρατώντας τοὺς χαλινοὺς τῶν ἵππων ὑψώθη ἐκ τοῦ Ὠκεανοῦ,
ἀρχίζοντας τὴν πρώτην του πορείαν.

Σὰν ὑψώθη καὶ ἀντίκρυσε τὴν γῆ ἀπὸ ὑψηλὰ καὶ
τοὺς ἀστέρας τῆς ἡλιακῆς διαδρομῆς, τὸ θέαμα τὸν συνέπηρε. Ὅμως ἀδυνατοῦσε νὰ
ὁδηγήσει μὲ μέτρον καὶ ἄλλοτε μαστίγωνε τοὺς ἵππους ἀναγκάζοντας τους σὲ
ταχύτερην πορείαν κὶ ἄλλοτε τοὺς συγκρατοῦσε ἀπότομα. Οἱ ἵπποι διαισθανόμενοι
τὴν διαφορὰ τοῦ ἠνιόχου ἐταράχθησαν, ἐπιδιδόμενοι εἰς ἀνεξέλεγκτον καλπασμον.
Ταράχθη καὶ ὁ Φαέθων ποὺ δὲν ἐγνώριζε πὼς νὰ τοὺς ἠρεμήσῃ καὶ νὰ συγκρατήσῃ τὴν
ὁρμὴν τῶν.

Ἔτσι τὸ ἅρμα προχωροῦσε δίχως μέτρον καὶ ῥυθμόν, διελαύνοντας ἀπὸ τοὺς
οἴκους σὲ ἀνίσας περιόδους, ἐνῶ τὰ τοῦ χρόνου μέτρα καὶ ἡ διάρκεια τῆς ἡμέρας
καὶ τῆς νυκτὸς εἰχαν διαταραχθεῖ. Μὰ καὶ οἱ ἀστέρες δὲν ἔμειναν ἀνεπηρέαστοι
ἀλλὰ ὁ αἰωνίως ῥυθμικὸς χορὸς των ἐταράχθη διότι τὸ ἅρμα ἀπομακρύνθη ἐκ τοῦ
ζῳδιακοῦ δρόμου. Καὶ πότε ἀνέβαινε εἰς τὰ ὕψη καὶ ἄνθρωποι καὶ γῆ ἐφθείροντο
ἀπὸ τὸ ψῦχος ἐνω ὁ οὐρανός κατεφλέγετο, πότε δὲ ἐφέρετο προσγειότερον κατακαίοντας
ὄρη καὶ ἐξηραίνοντας ποταμοὺς ἐνῶ ἡ θάλασσα ἔβραζε ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴν θέρμην.

Τοῦτα βλέπων ὁ Ζεύς, διὰ νὰ παύσῃ τὸ κακὸν,
ἠναγκάσθη νὰ κατακεραυνώσει τὸν Φαέθοντα καὶ τὸ σῶμα του ἔπεσε εἰς τὸν Ἠριδανὸν
ποταμὸν ποὺ οἱ ἀρχαῖοι ἐταῦτισαν μὲ τὸν Πάδον ποταμὸν τῆς Ἰταλίας. Ὁ Ζεὺς
ῥύθμισε καὶ πάλι τὸν χορὸν τῶν ἄστρων, ἔσβησε τὰς πυρκαγιὰς ποὺ εἶχαν ἀνάψει
ἐπὶ γῆς καὶ ἐπέστρεψε τὸ ἅρμα εἰς Ἥλιον. Εἰς μεταγενέστερους μύθους ἀναφέρεται
πὼς ὁ Φαέθων καταστερίσθη εἰς τὸ τοῦ Ἠνιόχου ἄστρον, τὸ ὁποῖον εὑρίσκεται ὄχι
μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἀστέρας τοῦ Ἠριδανοῦ. Ὅμως οἱ παλαιότεροι συσχετίζουσιν τὸν
Ἠνίοχον μὲ τὸν ἥρωα Ἐριχθόνιον.





Αἱ ἀδελφαὶ τοῦ Φαέθοντος ἦλθον πλησίον τοῦ
ποταμοῦ καὶ ἔθαψαν ἐκεῖ τὸ σῶμα τοῦ ἀδελφοῦ των. Ἐθρήνησαν δὲ πολὺ τὸν θάνατον
τοῦ Φαέθοντος καὶ δὲν ἔπαυον κλαίουσες ἡμέρα καὶ νύκτα, ἔτσι μεταμορφώθησαν εἰς
λεύκας αἱ ὁποῖαι τὴν ἴδια ἐποχὴ ἐτησίως ῥίπτουσιν δάκρυα τὰ ὁποῖα σκληραίνουν
τῇ ἐκθέσει των εἰς Ἥλιον καὶ γίνονται ἐκεῖνο ποὺ οἱ ἄνθρωποι ὀνομάζουσιν
ἤλεκτρον, οἱ δὲ νῆσοι ἐπὶ τοῦ Πάδου ποταμοῦ ὀνομάσθησαν Ἠλεκτρίδαι. Ἔκτοτε καὶ
ὁ Ἥλιος ἔλαβε τὴν προσωνυμία Ἠλέκτωρ πρὸς τιμὴν τοῦ υἱοῦ του. Τὸ δὲ ἤλεκτρον
ἐχρησιμοποιεῖτο εἰς θρήνους διὰ ὅσους πέθαιναν νέοι ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν γαμήλιαν
ἀμφίεσιν τῶν Ῥωμαίων νυμφῶν.

ο μύθος του Φαέθοντα είναι ευγενική χορηγία του druidi, αν και μας βγήκε λίγο τεράστιος...

3 post Μπορουσα να κανω και εγω ρε!!!!

δεν γινόταν διαφορετικά ρε....
και μη μου ξαναστειλεις τπτ σε καθαρευουσα, εκανα μιση ωρα να το διαβάσω...

πάντως πολύ καλός ο μύθος, δεν θυμόμουν όλες τις λεπτομέρειες...

Στο εστειλα γιατι πιστευα σαν εξουσια μπορουσες να το κανεις ενα ποστ...ΣΚΑΤΑ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΙΣΑΙ!
Εχω πολυ πραγμα...προσεχως εδω μεσα
Υγ:Η καθαρευουσα δε με ενοχλει πλεον...τα πιο πολλα βιβλια της σχολης μου στην καθαρευουσα ειναι...

Εγω το μονο που θα ανεβασω σε πηγασσο θα ειναι φωτο του τατοο μου...προσεχως και αυτο (να κρυωσει λιγο ακομα ο καιρο )

και συνεχιζουμε...

ΟΙ ΝΥΜΦΕΣ